Ik heb een beweeglijk proces doorlopen. Er was één ding wat vanaf het begin al vaststond: het onderwerp. Het gevoel dat de jeugd aan mij voorbij vliegt is iets wat ik zelf ook ervaar en het leek mij toepasselijk dit te gebruiken voor mijn aller laatste kunstproject hier op school. Ik begon het proces met schetsen maken en was op zoek naar verschillende manieren om tijd aan te duiden. Ik heb gedacht aan kaarsen die opbranden, zandlopers die uitlopen en bomen die hun bladeren kwijtraken. Uiteindelijk heb ik voor een van de meest universeel herkenbare aanduidingen van tijd gekozen: de klok. Toen het idee van de klok met achteruitgaande wijzer opkwam bedacht ik al snel dat het me mooi leek om een poppetje te hebben die deze klok ook echt achteruit trekt.
Vanaf dat moment ging het vlot. Ik wilde een animatie-poppetje maken van een jonge versie van mijzelf zodat het onderwerp dichtbij mij zou blijven staan. Op dit punt in het proces wilde ik ook graag nog een stop-motion video maken waarin je het poppetje ook echt de tijd achteruit ziet trekken. Dit idee heb ik los moeten laten omdat het niet mogelijk was en ik niet tevreden was met het resultaat wat hieruit voortkwam. Daarom besloot ik alleen het 3D werk te maken, omdat ik toch al van plan was deze ook te exposeren. Het poppetje is echter nog steeds gemaakt om in een stop motion toepasbaar te zijn. Ze is opgebouwd uit ijzerdraad met daaromheen zilverfolie zodat het lichaam beweegbaar is. Hieromheen maakte ik de kleertjes van stof en een gehaakt jurkje. Het jurkje is trouwens een replica van een jurkje die mijn moeder vroeger voor mij had gemaakt. Het hoofd van het poppetje is van binnen zilverfolie met klei aan de buitenkant. Deze heb ik vervolgens geschilderd en de haren van wol er opgeplakt. Het maken van het poppetje was een proces van uitproberen en opnieuw doen tot het perfect was. In dit proces heb ik gaandeweg heel veel geleerd over verschillende praktische dingen, waar ik erg blij mee ben.
Voor de presentatie van het werk heb ik gekozen de klok op een ronde tafel in het midden van een ruimte te plaatsen. Onder de klok laat ik een tikkend geluid afspelen, met als doel dat de toeschouwer wordt meegenomen in het opgejaagde gevoel van een aftellende klok. De bloemen om de klok heen zijn een extra aanduiding op de voorbijgaande tijd, om het onderwerp nogmaals te benadrukken. De bloemen zijn vanaf het eerste cijfer steeds verder uitgebloeid wat duidt op de jaren die voorbij gaan en de cirkel van het leven. De klok staat op vijf voor twaalf, met het idee dat om twaalf uur de tijd op zou zijn. Vandaar dat het poppetje met man en macht de klok terug uit probeert te trekken om dat moment zo lang mogelijk uit te stellen.
Ik ben erg tevreden met het resultaat en met de kennis die ik opgedaan heb. Zowel op kunstzinnig als persoonlijk gebied heb ik veel geleerd waar ik enorm dankbaar voor ben. Dit was een fijne manier om kunst op de middelbare school af te sluiten. En ik ben blij geleerd te hebben dat de klok niet stopt met tikken. De toekomst is dan wel dichtbij, maar dat hoeft misschien zo slecht nog niet te zijn.
